Het haarlint

hoe normaal dit scheen: de vrouw had het loodje gelegd, de orde van de mannenwereld was niet verstoord.

Die orde kon trouwens niet verstoord worden, zelfs niet wanneer tienduizenden mannen tot nietsdoen veroordeeld waren. Men kon een andere orde proberen te scheppen, maar het zou toch weer dezelfde blijken, want de mensen veranderden niet.

In gedachten verzonken haalde hij een potlood te voorschijn en begon figuren te tekenen op de rand van een bierviltje. Hij zag nauwelijks wat hij daar tekende en toch zat hij voorovergebogen alsof hij volkomen in zijn bezigheid opging. Daardoor kwam het dat hij de man niet had zien aankomen die plotseling bij zijn tafel stond. Toen de ander zijn keel schraapte, keek Henk op, geschrokken van het onverwachte geluid.

Hij herkende hem onmiddellijk. Het was de tanige Indisch-gast die sinds enige tijd naast hen woonde en een paar avonden tevoren een bezoek bij hen was komen afsteken. Henk had hem toen niet ontmoet, want hij zat met een boek bij een onwelriekend petroleumkacheltje op zijn kamer. Zelfs het feit dat de nieuwe buurman zijn dochter zou meebrengen had hem er niet toe kunnen bewegen de avond in de huiskamer door te brengen. Hij had op die dochter al een paar keer een vluchtige blik geworpen en daaraan genoeg gehad. Ze leek meer op een hongerig snaveldier dan op een mens.

'Neemt u me niet kwalijk dat ik u stoor,' zei de geelbruine man beleefd. 'Mijn naam is Dorenkamp.'

Henk stond op. 'Swart.' Hij drukte de uitgestoken hand. Het was duidelijk dat de buurman zijn gezelschap zocht. Henk schoof een stoel achteruit om de ander te beduiden dat hij kon gaan zitten.

Toen ze tegenover elkaar zaten, keek hij in Dorenkamps donkere ogen en naar zijn vooruitstekende jukbeenderen. Europees en Aziatisch bloed door elkaar, zoals je bij een oud-koloniaal kon verwachten. Een aangenaam klinkende stem die de Nederlandse taal scherp articuleerde. Wat hij zei was overigens niet zo aangenaam.

De buurman had van mevrouw Swart gehoord dat haar zoon zich aan de schrijfkunst wijdde en daarom zijn tijd meestal op zijn eigen kamer doorbracht.

18