Het haarlint

Vroeger had hij ze niet opgemerkt, nu wilde hij ze niet opmerken.

Hij zat aan tafel op de stoel uit zijn jongensjaren, hij sliep in het bed dat hij na zijn hbs-tijd met plezier vaarwel had gezegd. Het verleden stond voor hem klaar én de bescherming van moeder en vader. Een welgezindheid waarmee hij geen raad wist. Ze spraken nooit meer over zijn boosaardige stukjes, alleen over de werkloosheid, die plaag van de moderne tijd.

Henk praatte met de fietsenmaker uit het benedenhuis, met de mevrouw uit de leesbibliotheek. De fietsenmaker schold veel en kernachtig, de bibliotheekmevrouw had huwelijksmoeilijkheden die Henk wel wilde verlichten.

Op een dag was ze verdwenen, er vandoor met de gerant van een groot café aan de zeekant. Daar moest nu een andere mevrouw in moeilijkheden zijn geraakt, maar Henk ging er niet op af. Cafébezoeken waren hem te duur geworden.

Na enige weken van zitten, lezen, gapen, kletsen, rondlopen en weer gapen schreef hij 'Zo leef ik nu'. Hij vond het een goed stuk en de redactie vond het ook goed. Zo goed zelfs dat ze het artikel terugstuurde 'om de reeds zo moeilijke positie van onze werklozen niet nog zwaarder te maken'. Waarop Henk de redactie en alle werklozen naar het diepst van de hel verwenste, zijn manuscript versnipperde en zich op zijn bed liet vallen.

'Zo leef ik nu, zo lig ik nu,' mompelde hij. Terwijl hij het mompelde had hij al genoeg van het liggen. Hij ging de straat op, het naargeestige dorp in.

Er werden luiken afgenomen, puien geboend, strandstoelen gerepareerd, want het seizoen was op handen. Bij een hoek, waar de wind hem naar het leven stond, wilde Henk omkeren. Daar stond in de deur van een café dat zich bodega noemde, Piet Kuster die hij nog van de lagere school kende. Piet oefende met zijn vader het gezag over de bodega uit en vertelde na een korte inleiding, waarin Henk zijn werkloosheid onthulde, dat hij een seizoenkelner kon gebruiken. Henk nam de baan meteen aan en begon reeds de volgende dag. Voorlopig betekende dit dat hij zich niet zozeer bezighield met mensen als wel met tafels en stoelen die hij van een nieuwe laag verf voorzag. Daarna moesten er ramen worden gelapt, vloeren geschrobd, een kelder opgeruimd,

13