Het haarlint

tero-Jesaja. Ze waren weer nuchter en om deze staat te bekrachtigen, zouden ze bij de onderwijzer thuis een kop koffie gaan drinken.

De terugtocht verliep niet vlot.

Martijn haalde een stuk schoolkrijt uit zijn zak en tekende op de brede bruinhouten deur van een imposant bankgebouw een figuur die veel overeenkomst met de Venus van Milo vertoonde. Daarna schreef hij eronder: 'In dit teken zult gij overwinnen.' Een nachtwaker verscheen juist toen ze wilden doorlopen, 'Zoeken de heren hier iets?' vroeg hij.

'Dank u, we hebben het al gevonden,' antwoordde Martijn. De man keek naar het slot van de deur, zonder de krijtge-wrochten op te merken.

'Dat noem ik nou déformation professionnelle,' zei Martijn, niet zonder teleurstelling. Hij wenste Henk geluk met het feit dat deze voorlopig niet aan een dergelijke misvorming blootgesteld was. Waarop Henk zei dat hij nu in de termen viel voor de werkloosheidsdeformatie, een minstens even kwalijk verschijnsel. Martijn bestreed dit en wilde zijn zienswijze met een reeks van argumenten staven. Om zich een geschikt podium te verschaffen, besteeg hij het bordes van een naburig eeuwenoud huis, waarin de een of andere eerwaardige instelling was ondergebracht. Hij legde beide handen op de balustrade en zette met luider stem in: 'Dames en heren V Henk, tegen een lantaarnpaal geleund, het hoofd opgeheven, was bereid de stroom van welsprekendheid over zich heen te laten gaan. Een agent, die met een fiets aan zijn hand kwam aankuieren, damde de stroom echter af nog eer deze goed op gang was gekomen. 'Meneer,' zei hij op vaste doch welwillende toon, 'er liggen hier in de buurt mensen te slapen!' 'Het is mijn plicht ze wakker te schudden.'

'Doet u dat nou niet,' ried de agent gemoedelijk. 'De tijd van de porders is voorbij, weet u.'

Martijn vond dit zo'n kostelijke uitspraak dat hij in lachen uitbarstte en de trap af rende om de agent de hand te drukken. De ordebewaarder liet zich dit welgevallen, maar voegde Martijn toe dat deze er verstandig aan zou doen naar huis te gaan.

Ja, ze gingen naar huis. Ze beklommen de vele traptreden naar Martij ns kamer en daar viel Henk als een zak in een stoel. Martijn zette koffie en gaf onderwijl college over de

11