Het feest van Hercules

vlok speeksel had toegevoegd: 'Mijnheer, wat hebt u naar mijn dochter te kijken!’ De aangesprokene veegde het vlokje schuim van zijn lapel en wilde doorlopen. Hij begreep niet waarom de Hercu-les-voorzitter hem had besprongen, maar er was zoveel dat hij niet begreep en dit kon er nog wel bij. Ongeïnteresseerdheid is het meest kwetsende blijk van verachting. De door zijn vrouw omklemde Hoven kon zich dit onmogelijk laten welgevallen. Er waren trouwens, behalve de heftig tegenspartelende man en vader, nog meer mensen die meenden dat het incident niet kon worden gesloten doordat een der partijen eenvoudig van het toneel verdween.

Carla was graag de nacht in gevlucht. Ze begreep nog minder dan Henk van het voorval, ze wist alleen dat ze de hele zaak beu was, dat ze naar afzondering verlangde, ver van deze troep feestvierders, dit samenraapsel van verbijsterde lieden. Want verbijsterd waren ze allemaal: van woede omdat hun president door deze vlegel buiten zichzelf was geraakt en nu tegen zijn vrouw aan hing te spartelen; van verbazing omdat wat zoeven nog een vriendschappelijk samenzijn had geschenen, plotseling dreigde te verwilderen, ja feitelijk al chaotisch was. Hovens uitval zou waarschijnlijk nauwelijks de aandacht hebben getrokken als zijn vrouw niet tussenbeide was gekomen. Haar bezorgdheid voor haar echtgenoot en het decorum was de voornaamste oorzaak van alles wat er ging volgen. De tweede oorzaak was de door haar vader in bescherming genomen Thea die, losgerukt uit haar extase, ruw met haar vaders obsessie geconfronteerd werd. Ze glipte uit de armen van haar partner en vloog op haar ouders toe. Ook de andere dansers onderbraken hun feestelijk bedrijf nu hun voorzitter zo duidelijk van slag was geraakt. De muzikanten, die hier voor geld optraden, wilden doorspelen. Een wenk van Baalman bracht hen tot zwijgen. Muziek was onduldbaar terwijl de leider van het feest met vrouw en dochter worstelde en de overige gasten te hoop liepen. Bovendien moest de

30