Het feest van Hercules

om door haar partner te worden verstaan.

'Zouden we maar niet naar huis gaan?’ vroeg Henk.

'Daar zal het eens van moeten komen’ antwoordde Carla, niet zonder aarzeling. Een aarzeling die Henk ontleedde als een produkt van moeheid, teneergeslagenheid, maar ook van een bereidheid tot het avontuur waar Carla anderzijds voor terugdeinsde. Hij meende te weten dat als het erop aankwam, haar aangeboren gedecideerdheid haar niet in de steek zou laten.

Ze verlieten de dansvloer. Henk was in gedachten al buiten: de wind, het venijnige zand, ergens in de verte dat huis met de hond. Zijn geestelijke lenigheid stelde hem echter in staat dwars door de ongure buitenwereld een blik te werpen op een meisje, klein van gestalte, dat danste alsof het om haar leven ging. Haar gezicht was bezweet en in dat gezicht stonden ogen die niets schenen te zien, door louter extase verstrakt tot schijfjes metaal. Haar partner was een wat oudere man, van gewone afmetingen en ook verder onopvallend. Het kind, want veel meer was ze niet, danste alleen, géisoleerd in haar bezetenheid.

Henk had minder dan tien seconden aandacht besteed aan de hem onbekende Thea Hoven. Hij was er zelfs niet voor blijven staan, maar volgde Carla bijna op de voet. De afstand die hen scheidde was amper groot genoeg om ruimte te bieden aan een mens. maar het menselijk vernuft staat voor niets. In dit geval trad het vernuft van de mens Hoven in werking. Het stelde hem in staat toe te snellen en zich met een sprong tussen de vertrekkenden te posteren, het gezicht met het puntbaardje woedend naar Henk opgeheven. Die woede bleek uit de roodaangelopen huid, de vlammende ogen en de wijd open mond. Hoe onverwacht dit geheel ook voor hem was opgedoemd, Henks eerste, overigens onuitgesproken, reactie bestond uit één woord: zielig.

Hoven sprak wel. Hij leek zelfs rijp voor een uitvoerige ontboezeming, maar werd opzij getrokken nadat hij Henk, tegelijk met een

29