De tweede jeugd

zwierf uren door de velden. Ik dacht er natuurlijk niet aan, dat de doktersfamilie aan het zoeken zou gaan, zoodra ze mij misten en dat er bij mij thuis ook naar me zou worden geïnformeerd. Dat was een van de prachtigste middagen uit mijn jeugd. Ik voelde me verheugd over mijn heldendaad en had een ongemotiveerd gevoel van vrijheid. Ik geloof, dat ik toen ook voor het eerst op de gedachte aan zelfmoord ben gekomen, doordat ik lang in een slootje stond te staren en me verbeeldde, dat ik was verdronken, wat me zeer verlokkend scheen. Op weg naar huis merkte ik, dat ik hevige keelpijn had, maar mijn stemming was bijna hemelsch van onaandoenlijkheid. Ik dacht: er kan me niets gebeuren — waarom weet ik niet. Wel weet ik, dat ik door een moeder in tranen werd ontvangen en door een vader, die brieschend van woede op mij lossloeg, zoo erg, dat toen de dokter den volgenden morgen bij mij kwam, omdat ik ’s nachts hard ziek was geworden, hij mijn moeder vroeg, waar ik al die blauwe plekken vandaan had. Ik was voldoende bij kennis om te verstaan, dat mijn moeder antwoordde, dat ik zeker was gevallen. Maar waarom heb ik het toen niet uitgeschreeuwd, dat mijn vader mij had mishandeld? Ik begrijp het niet... Of eigenlijk begrijp ik het wel: het was mijn schuwheid, mijn eeuwige argwaan tegenover iedereen. Bij die gelegenheid — ik was toen een jaar of tien — heeft mijn moeder me voor het eerst openlijk beklaagd. Vader was niet thuis en zij zat aan mijn bed te snikken en vergat heelemaal, dat ze zijn beleid niet mocht aantasten. Niet dat ze rechtstreeks kwaad van hem sprak, maar ze zei, dat ik te teergevoelig was, dat er misschien

63