De tweede jeugd

handje geven. Alle verwenschingen, die ik toen kende, uitte ik in stilte tegen mijn vader en ik rende altijd 200 gauw mogelijk met vuurrood hoofd uit den kring.

— Kreeg U nooit den indruk, dat Uw vader werkelijk hartelijk was?

— O ja, maar dan haatte ik hem feller dan ooit. Voor mijn zuster was ie alles. Die was twaalf jaar ouder dan ik, wat me ook deprimeerde, omdat ik me steeds tegenover haar een kleine jongen voelde. Het was Mathilde voor en na, en ik moest even vlijtig, oppassend en deugdzaam als Mathilde zijn. Het gevolg was, dat ik haar verfoeide en ze heeft ook nooit een poging gedaan, om mijn vertrouwen te winnen. Gelukkig ging ze voor haar muziekstudie in de stad wonen, toen ik vijf jaar was, en na dien tijd kwam ze nog maar bij tusschenpoo-zen thuis. Maar dat nam niet weg, dat mijn vader haar naam bij elke gelegenheid prijzend noemde en mij daartegenover als een monster van luiheid en verdorvenheid voorstelde. In werkelijkheid was ik niet lui, maar mijn ambitie kon er niet door worden versterkt, dat ik bij alles wat ik deed van mijn vader te hooren kreeg, dat ik een knoeier en een prutser was. Kwam ik bij mijn moeder om troost, dan was zij er de vrouw niet naar, om vader volmondig tegen te spreken. Ze moedigde me wel aan en zei, dat ik maar mijn best moest doen, dan zou vader ook wel tevreden zijn. Maar al spoedig luisterde ik daar amper meer naar en ging alleen naar haar toe, omdat ik haar liefhad, omdat ik haar stem graag hoorde, omdat ik wist, dat zij een medeslachtoffer was.

— Hebt U nooit een kameraadje gehad?

61