De tweede jeugd

— Kom, U moet serieuzer worden en de feiten onder de oogen zien. In ieder geval is het goed, dat U meent den wil tot beterschap te hebben.

— Is dat dan niet zoo, dokter?

— Die vraag kunt U zelf beantwoorden.

— Natuurlijk wil ik beter worden. Ziek blijven wil ik zeker niet!

— En als U zoover bent hersteld, dat U weer aan Uw werkzaamheden kunt gaan, zijn de moeilijkheden dan voorbij ? U weet toch wel, dat U schoon schip moet maken?

— Ik begrijp U niet, dokter. Ik heb toch altijd geleefd...

— Kom, beste vrind, laten we nu niet om de zaak blijven heenpraten. Uw ziekte is het gevolg van een psychische crisis en die is niet uit de wereld geholpen, doordat U zich zoo maar weer aan Uw werkzaamheden zet. Integendeel, op die manier komt U van kwaad tot erger.

De dokter kijkt streng en Bonger voelt zich het schaamrood naar de kaken stijgen. Als een schooljongen worden gekapitteld en niet de kracht hebben, tegen te spreken, maar gebukt gaan onder de zwaarte van deze logica... Hij heeft een wonderlijk gevoel in de maagstreek, alsof zich een hand langzaam door zijn ingewanden bewoog. Steeds hooger kruipt die beroering en hij zou zich aan den blik van den arts willen onttrekken, alleen en in duisternis zijn jammerlijke zwakheid beschreien...

Maar hij vermant zich en vraagt: — Wat moet ik dan doen, dokter?

— Uw hart luchten. Mij Uw moeilijkheden vertellen.

54