De tweede jeugd

staren ze toch eigenlijk, altijd maar recht voor zich uit? Ze kijken zoo strak en is dat niet belachelijk, want ze zijn nergens op gericht? In de verte is niets en dichtbij is niets, want overal is hetzelfde leven, een wagen, die wordt geremd en men hoort nog het doffe verzet van de wielen, die vaart moeten minderen. Maar aanstonds is de drukking te groot, men verneemt wat gepiep en gekners, de wagen staat stil en rondom is de ruimte, de eindelooze woestijn. Het is gebeurd.

Vannacht droomde Bonger, dat het zoover kwam. Hij zat met Fannie in den trein, wat natuurlijk dwaasheid is, want hij heeft nooit eenig plan gehad om met Fannie op reis te gaan. Maar goed, ze zaten daar dan, in de laatste coupé van den laatsten wagen en in den wand tegenover hen, die dus tevens de achterwand van den trein vormde, waren twee groote ruiten, waardoor men de rails in de tegenovergestelde richting zag snellen. Snellen is eigenlijk het woord niet, want dat was een bedriegelijk gezicht. Keek men door de zij raampjes, dan zag men, hoe langzaam de trein liep. De telegraafpalen schoven traag voorbij, af en toe zag men een blokhuis of een rijtje woningen en Bonger dacht: Wat staan die vast in de aarde; niemand die ze er ooit uit zal kunnen trekken... Ook dat was een dwaasheid, maar er moeten er nog ontelbare zijn geweest, die hij zich niet alle kan herinneren. Fannie zei: — Wat gaat dat ding toch langzaam en jij zit er ook weer bij als een dooie visschiesvreter! Waarmee ze onbewust een juist verband legde tusschen twee verschijnselen. Bonger was te bedrukt om iets te antwoorden. Hij vreesde elk oogenblik het onherroepelijke, laatste knarsen te zullen hooren. Tot hiertoe

6