De tweede jeugd

ven! Dan drukt hij hem neer op het bed en geeft hem snel een injectie.

Ook den arts staat zweet op het voorhoofd. Even overweegt hij, of hij tot opname van den patiënt zal overgaan, maar besluit hem, voor ’t oogenblik althans, hier te laten liggen. Met een paar woorden stelt hij enkele mede-bewoners van het huis gerust en bereidt hen voor op de komst van de verpleegster.

Een uur later rusten allen, die bij deze aangelegenheid zijn betrokken, behalve zuster Sophie Roos, die de wacht bij den zieke vervult. Aangezien haar taak in de eerstkomende uren niet zwaar zal zijn, verdiept zij zich met onbekommerde belangstelling in een roman van onmiskenbaar blijmoedige strekking.

Maar de voorzorgsmaatregel van den dokter blijkt niet overbodig te zijn geweest, want in den nanacht begint de zieke alweer teekenen van onrust te vertoonen. Zijn zware ademhalen gaat over in gesteun, zijn hand tast naar het glas op het nachtkastje. Zonder een woord te zeggen helpt zuster Fie hem bij het drinken en hij verzet zich daartegen niet, maar houdt integendeel haar hand vast en streelt die. Wien deze hand toebehoort, weet hij niet en hij is zelfs niet bij machte, het zich af te vragen. Uitputting en vormlooze wanhoop spelen in hem hun vernietigende spel. Een logische gedachte kan hij niet formuleeren. Allerlei beelden verdringen zich in hem, uit zijn jeugd, zijn studietijd, zijn latere leven — en dat alles tegen een vlammenden, roodzwarten achtergrond. Hij houdt gesprekken met Fannie, maar zijn woorden breken telkens af en soms komen er andere namen van vrou

42