De tweede jeugd

van zijn ellende na te gaan, maar de wil tot een gezond leven ontbreekt. Als hij nu eens rustig kon spreken over alles, wat hem zoover heeft gebracht, zouden zij reeds een stuk zijn gevorderd. Maar daar lijkt het nu niet naar. Bonger ligt te woelen en onverstaanbare woorden te mompelen. Toch is het mogelijk, dat het gesprek hem goed heeft gedaan, hem wat lucht heeft verschaft... De wanhopige huilbui, waaraan hij nu ten prooi is, zou er op kunnen wijzen. Maar als de dokter hem kalmeert en te drinken geeft, herkent de patiënt hem niet. Wel spreekt hij eenige malen van Fannie, den eenen keer blijkbaar met liefde, een anderen keer met weerzin.

Eindelijk is hij weer wat rustiger. Hij slaat de oogen op en kijkt den dokter aan. Een zeker fatalisme schijnt zich van hem te hebben meester gemaakt.

— Ben je daar nog altijd? vraagt hij met moede stem. Wat zoek je toch? Doe maar wat je wil...

— Zoo is ’t goed. Wees maar kalm, vooral kalm... Ik wil je even onderzoeken. Hij laat het gewillig toe en de dokter constateert, dat zijn keel wat is opgezet, maar kan overigens geen lichamelijke afwijking vinden. Maar hij heeft amper zijn onderzoek beëindigd, of er begint een verschrikkelijke scène. Bonger springt plots op, stompt den arts tegen de borst en wil hem bij de keel grijpen. — Moordenaar! Moordenaar! schreeuwt hij. Je hebt haar vermoord, schoft, vlegel, ellendeling! O, Fannie, Fannie, Fannie... Hij vermoordt me, Fannie! Help me toch, help me...

In de gang komen menschen toegesneld, maar De Groot grijpt den zieke stevig bij de polsen en roept: — Buiten blij

41