De tweede jeugd

— Ach, plaag me toch niet langer! Het laat me koud, ik wil niets weten...

— Ik wil U ernstig waarschuwen, dat die weerbarstige houding U van geen enkel nut kan zijn.

Er komt een minachtende trek op Bongers gezicht. — Alsof het U iets kan schelen of iets van nut voor mij is! En bovendien: ben ik niet vrij om te krepeeren?

— O, dus U erkent, dat dat gevaar bestaat...

— Meneer, ik discussieer niet meer met U. Vertrekt U onmiddellijk!

— Goed. Maar als medicus is het mijn plicht, U te wijzen op het zeer groote gevaar, dat U loopt...

Bonger voelt zich verslapt. Hij heeft zich geforceerd. Hij kan niet op tegen den blik van deze oogen, tegen deze stem, die elk woord als een bezwering doet klinken.

— Dat kan U toch immers niet schelen... protesteert hij nog.

— Pardon, dat kan mij wel degelijk schelen! Ik begrijp niet, hoe U, als ontwikkeld man, iets dergelijks kunt zeggen. Staat een dokter dan als een stuk steen tegenover zijn patiënt?

— U hebt gelijk. Voor de wetenschap is niemand veilig.

— Laten we zeggen, dat het alleen wetenschappelijke belangstelling is, al is dat niet zoo. Maar U erkent, dat de men-schen ermee gebaat zijn...

— Als U dat zoo graag wilt... Nee, ik geloof niet aan die baat!

— Meneer Bonger, laten we ons niet op philosophische zijpaden begeven, maar de onmiddellijke realiteit in het oog

36