De tweede jeugd

— Over vijven. Zie je dan niet, dat ik het licht heb opgestoken en de gordijnen dichtgemaakt?

— Potverdrie, je hebt gelijk! O, Fannie, als dat zoo voortgaat, kom ik nooit weer aan m’n werk!...

— Wat is dat nou voor nonsens! ’t Is een kwestie van één of twee dagen!

Fannie streelt hem over zijn voorhoofd en hij pakt haar hand en drukt er zijn lippen op. — Je bent het toch echt, niet? Je bent het toch zelf? Ik weet eigenlijk niet...

— Nou, wat weet je niet? Ik geloof, dat je weer aan ’t ijlen bent.

— Was het maar waar, Fannie, was het maar waar! Zeg eens eerlijk: als je me niet kende, zou ie me dan voor gek houden?

— Als ik je niet kende? Daar kan ik niks van zeggen. Maar ik ken je wel en het lijkt er inderdaad dikwijls op. Je kan je gedachten niet bij mekaar houden, omdat je teveel hebt gestudeerd. Dat is toch immers om gek te worden, als je altijd die risten boeken om je heen hebt, zooals hier...

— En je leent zoo graag boeken van me!

— Nou ja, een aardig verhaal. Maar al die zware, gewichtige banden...

— Laten we daarover ophouden. Maar wat ik weten wou: kan het je wat schelen of ik gek word of niet?

— Wat dacht je nou? Je meent toch zeker niet, dat ik met een krankzinnige wil omgaan!

— Ach, daar gaat het niet om. Ik bedoel: zou je liever hebben, dat ik normaal bleef?

21