De tweede jeugd

maar hij sluit de oogen, omdat hij duizelig wordt. Hij ziet de dingen op hun kop. De realiteit van de wereld is onaantastbaar en al zijn worstelen daartegen kan het feit niet verhelpen, dat hij in het zand is geloopen en het leven onbekommerd verder spoelt. Het angstzweet breekt hem uit. Want dan is zijn deel van de wereld fossiel en dus deze Fannie, die hij in den uitersten nood naar zich toe heeft getrokken, het residu van een vergaan menschenexemplaar. Een pop in een étalage, het lijkt op een mensch, maar men behoeft er geen oogenblik aan te twijfelen, dat het een onbezield stuk materie is. Maar er is nog één mogelijkheid en wel de verschrikkelijkste. Het is als in zijn droom: op het moment, dat hij in de eenzaamheid belandt, is Fannie verdwenen. Dat droomen geen bedrog zijn, weten we nu al lang, dus is Fannie niet een fantoom als waartoe hijzelf is verworden, maar een wezen uit die andere wereld, die hem heeft uitgeworpen en die hij daarom uit onbegrijpelijke zelfverheffing heeft dood verklaard. Nee, bij God, dat gaat zoo niet langer! Ik moet me rekenschap geven van het feit, dat dit alles van a tot z is verzonnen. Ik moet... — Fannie! Fannie!!

— Lieve jongen, wees toch rustig, je hebt koorts. Hier, drink een beetje.

— Dank je, dat is lekker. Wat schreeuwde ik daarnet, hè? Maar ik heb geen koorts. Ik denk aan allerlei onzin, maar ik weet precies wat ik denk.

— Je hebt wel koorts. Acht-en-dertig. Ik heb ’t zooeven opgenomen, toen je sliep.

— Heb ik geslapen? Hoe laat is ’t dan?

20