Vuurmerken

OCHTEND

Het bed is nog warm van mijn slaap.

Ik heb de dag nog niet teruggevonden.

Ik schuif de laatste wolken uit elkaar

en stoot mijn ogen aan het steen

dat daar zijn brandende verlatenheid uit strekt,

vlakten zonder voetspoor, zonder stem,

negatie die mij aanspringt en zich niet

meer af laat schudden. Met een knagend dier

tussen mijn wervels loop ik ronde

na ronde door de stilte, vloek en stamp

mijn angst kapot, neem dode muren tot getuigen

van mijn bestaan en kijk de morgen in,

de hoge leegte om een enkel mens,

het zand dat samenwaait en witter wordt

naarmate zich mijn blik er in verliest.

4 6