NULPUNT
Er is niets. Ik wend mijn leven om.
Ik leg mijn oor aan de grond van het donker. Sterren, bomen, wind vervagen tot op het nulpunt van hun kracht.
De aarde krimpt onder mijn adem.
Ik raak beklemd in een metalen stilte.
Mijn hoofd en benen hangen in de kou van het verlaten wereldgat.
Zo, met een steenklomp aan mijn borst, wentel ik door de nacht. De blinde einders dalen en stijgen in een golfbeweging van ledigheid op ledigheid.
25