De lamp van den meester

's Avonds in het golvend omwolkte maanlicht, sprak de kerk alleen de donkere taal harer schoone contou-ren, maar overdag, dan glinsterden die ramen, en de duiven vlogen over de leien schobben der daken en de blauwe steenen afkantsels; bij zwaar stormig weer verloren de grauwe spitse torens zich in de grauwe wolken, en als de regen de gracht striemde waren de muren, geduldig en rotsvast, den menschen een be-schutting, die in hunne hoeken beveiliging zochten.

Het klimop kroop er over de omheiningen, en vleide zich innig aan den stuggen steen die het verzachtte en vermooide. Maar 't mooiste gebeurde er *s morgens, als er plotseling, heel in de vroegte, een gejuich en gelui en geklingel was in de lucht, dat de kerkeburen zich de oogen uitwreven en zich verbaasden over zoo schoon een dagbegin ,..

Maar op dien avond, toen het zoo koud was, en zoo stil werd alom, begon het te sneeuwen...

En de gracht dronk de sneeuwvlokken in, maar de wal sneeuwde vol, en de kerk sneeuwde vol, en de heele wereld sneeuwde, wit en zuiver, vol en ont-waakte onder een ijle, stralend blauwe lucht. Een groote stilte heerschte, waarin de menschen vromelijk gingen, met hun boeken, verguld op sneê, ter kerke.

En de dagen werden zelve als kerkgangers, vele, die opgingen, in afwachting, naar een groot gebeuren.. -Toen, op een morgen, daar gebeurde het dat daar in die hooge woning, — neen in het middenpunt der wereld! — twee kleine oogjes opengingen, die het met hun nietszienden blik tóch vermochten, twee groote menschen een nieuwen kijk op het leven te geven,

0, die buitengewone, allerheerlijkste schat! Nu was de bare rijkdom toch in het huisje getreden! Nu was er toch zulk een weelde en overdaad, dat het bijna niet te dragen en te bevatten was voor twee menschen•

103