De lamp van den meester

kamer. Hij keek naar de vrouw, die strak op tafel staarde ... Allen waren ze weggegaan.

Toen barstte hij los ... ״Maar zèg het me dan toch, zeggen jullie me dan toch, wat er is! Allemaal loopen ze weg.. ״ Kunt u het me dan niet zeggen? Nu wil ik het weten, waarom Laurens niet naar school is gegaan!”

Het werd stil. De vrouw keek strak voor zich uit. Om haar lippen trilde het...

De meester lei zijn hand op haar arm.

״Kunt u *t me niet zeggen ...?'* vroeg hij zacht...

Schichtig keek zij hem aan.

״ ... Hij had geen schoenen ... !" fluisterde zij. Toen zonk dat hoofd in de armen neer en de tranen druppelden tusschen haar vingers ...

״Geen schoenen ...!*״

Een diepe schaamte kwam over den meester. Ja, de menschen in dat huis schaamden zich misschien over hun armoede, maar ze wisten niet dat er hier iemand zat wien het gloeiend overliep, die zich nog veel meer schaamde dan zij...

Want waar waren zijn hersens, waar was zijn hart geweest? Hij wist het immers best, hoe die groote ziekte, die gevreesde maatschappelijke ziekte der wer-keloosheid, de heele buurt had aangevreten. Hij wist immers wat er geleden werd, hij wist van den nood ...

Mijn God, en hij was met zijn praatjes gekomen... Natuurkundeles ... Als je niet te vreten hebt. En geen schoenen om door dat weer te komen. Hij dacht aan de natte, koude modderbrij. Hoe was die jongen er verleden week nog doorgekomen, wat had hij aan de voeten gehad?

De meester had het niet gezien. De meester had niets gezien. Terwijl de groote ellende om hem heen woedde, terwijl er honger geleden werd, terwijl de mensch, ja en ook het kind, zijn leerling, worstelde met de natuur, zooals het dier worstelt met koude,

93