De lamp van den meester

morgen wel weer komen, als 't goed weer is, 't is niet zoo erg met hem, maar toch.. .״״

״Zoo, gelukkig dan maar dat *t niet erg is'״״

De kinderen zeggen niets meer... 'n Inlander is net zoo zwijgzaam tegenover een Europeaan.

En de meester? Had hij weer krijtjes te slijpen? .,. Soms rukt onze lieve Heer ons aan den arm, hij roept, hij schreeuwt ons toe en we zijn als een machine, die niet aanslaat, we zijn stomp, doof, gevoelloos, blind ... Maar Laurens kwam dien dag niet.

Den daaropvolgenden dag zou er weer natuurkunde-les zijn.

En eindelijk, eindelijk dan, nam de meester de bee-nen op dien avond, om eens naar Laurens te gaan kijken.

Hij kende de menschen heel goed, hij was er wel eens meer geweest... Altijd *n prettige visite, 'n goede, vriendelijke ontvangst in een gezin waar wel-stand heerschte ... Ja, en wat voor een welstand ... ! Kijk, daar was de meester nu weleens jaloersch op geweest...

״Je moet die boekenkast zien'״, zei hij tegen zijn vrouw. ״En dat is nou 'n arbeider; ik, een gestudeerd man, kan ״t zoo niet hebben.. .*״

״Ze verdienen er ook allemaal״״ zei z״n vrouw. ״De groote zoons en dochters brengen mee in.. .״״

״En dat buffet, en die welverzorgde gang, die keu-rige artistieke platen en pullen. Zulke menschen heb-ben het maar״״, mopperde de meester door ...

Maar z״n vrouw stak al de lichten op, schikte de paar bloemen in de paar vazen en toen zag hun wo-ning, met behulp van ״n paar handig gedrapeerde lapjes, er zóó gezellig uit, dat de meester, heelemaal weer in z'n sas, zei: ״Ik zou toch niet willen ruilen, daar: met geen mensch!״״

Als iemand dat zegt, dan is het duidelijk dat hij

90