De lamp van den meester

En och, de meester geeft ze hem toch zoo graag! Niet enkel uit intellectueel, uit echt, lekker, goed schoolmeesters-plezier-in-de-kennis; dat óók wel, want het is een genot als er nu eens eentje komt die die zuivere belangstelling voor de kennis op zichzelf toont; maar omdat het ook altijd zoon heerlijk, openhartig, trouwhartig, vriendelijk, levendig, pittig, degelijk stuk jongen is, waar dat mooie academische verlangen-naar-wetenschap in leeft.

Het is de jongen, die je gerust op een boodschap kunt uitsturen, de jongen die initiatief heeft, dien je kunt leeren hoe hij iemand hoort te ontvangen, hoe hij een kast moet schoonmaken; de jongen die begrip, die wil heeft, waar ״wat bij zit'״.

Geef zoon jongen *n paar heldere guitige oogen, een blank velletje vol zomersproeten, een bos rood haar, een armelijk maar heldergewasschen kieltje en ge hebt den heelen Laurens,

En daar we nu dezen keer toch van het algemeene op het bizondere zijn gekomen, wil ik er, vóór we ons blijvend bij dat bizondere bepalen, nog ״n algemeene trek bij voegen: zoo’n jongen komt altijd ״uit een goed nest*״ ,״t Mag dan al armelijk of eenvoudig zijn, iets is er toch altijd, dat den onderzoeker doet zeggen: aha, komt daar de flinkheid van dien jongen vandaan!

Bij Laurens was dat al heel duidelijk, ״״n Best ge-zin״״, zei de meester. Den vader van Laurens kende hij heel goed. Was menigmaal in het vereenigingsleven naast hem opgetrokken. Een eerlijke dappere strijder; een eenvoudig, maar beschaafd, verstandig man.

Er zijn prachtige figuren onder het volk, bescheiden stoere types, die stil en ongemerkt maar met bewon-derenswaardige volharding het ruwe werk in de orga-nisaties doen. Zij zijn niet als de sierlijke hoogstre-vende zuilen, die de welvingen der gemeenschap met elegantie dragen; maar het stevige ondergrondsche

86