De lamp van den meester

gevolgen hunner daden vrede en verheugenis mogen vinden, en rijkdommen, grooter dan zij ooit dachten te garen״

Ook die kleine schoolmeestersvrouw had niet ge-dacht, dat er zulk een groote wereld voor haar zou opengaan, die zich uitbreidde, langzaam, als de ach-tergrond, kleurig en afwisselend en belangwekkend, van haar geluk en haar leed, dat tot een nietige ge-beurtenis op het voorste plan ineenschrompelde.

En wat het dichtste bij haar kleine leven stond, op dien grootschen achtergrond, die de wereld was, — alleen van haar gescheiden, en alleen met haar ver-bonden door den meester, — dat was... ״die klas״.

Die klas, waar de meester altijd van sprak.

Waar hij naar toe moest, of waar hij vandaan kwam.

Wier werk hij corrigeerde, over wier fouten hij zuchtte, wier deugden hem in verrukking brachten.

Die zijn leven regelde, de uren bepaalde van zijn opstaan en zijn naar bed gaan, zijn thuiskomen en zijn eten en zijn ontspanning.

Die klas, die zijn eer was en zijn zorg, zijn liefde en zijn ergernis, die hem in geestdrift kon brengen en tot wanhoop voeren.

Altijd die klas ...

Het was de klas, die hem riep, iederen dag weer, en die van hem haar heil verwachtte!

Maar het was ook de klas, die hij noodig had, voor zich zelven, als zijn rechtvaardiging, zijn bestaans-grond, als het ״waarom” van zijn leven...

Het was de klas, wier leven hij kon vergallen, en vervroolijken, al naar zijn believen, naar zijn nukken of de ingevingen van zijn paedagogengeweten.

Maar het was ook de klas, die hem zijn dag kon verderven of in zonneschijn zetten, al naar dat de wind woei...

11