De lamp van den meester

Sijtje was niet de grootste druktemaakster van de klas. Stil, maar ook niet op haar mondje gevallen. Zij had reeds een strenge, stalende levensschool doorloo-pen en kon snibbig genoeg uit den hoek komen, wan-neer men haar niet met rust liet.

Maar dat was ook alles: verder was er niets dan goeds van ^״t kind te zeggen. Een schraal, spitsig snuitje, waarvan de kleur zeker niet op overvoeding wees; een trouw, oprecht hartje, een lichaampje dat van aanpak-ken, een paar handen die van werken wisten. Maar, ook, — en dit was het bizondere, — een stel hersens, zóó van zessen klaar, zoo helder en bij en paraat, dat de klare intelligentie haar uit de oogen keek en zij alles met gemak aankon, wat de school haar maar te verwerken wou geven. Was het heele Sijtje werken gewend, haar hersens waren als een goede machine, die niet geolied hoefde te worden, haar hersens liepen vanzelf,

O, als Sijtje gewild had ,., ! Wat zou die de knap-ste jongens hebben kunnen maken en breken, wat had zij ze ver achter zich kunnen laten!

Als Sijtje gewild had. Maar Sijtje had geen wil. Sijtje had alleen den wil van haar moeder. Sijtje wist alleen van plicht-doen, en gehoorzaam zijn. Zij had martelaarsbloed in zich, niet dat van de groote marte-laars, die vader en moeder verloochenen om in de wijde wereld hunnen God te gaan dienen, maar van de kleine, die ingekerkerd in hun celletje-van-plicht, de suggestie dier muren niet van zich af kunnen schud-den en het vermogen verliezen om naar buiten te zien,

Sijtje wist dat er gewerkt moest worden — en het Werken in een Hollandsche huishouding schrijft men met een groote W, Zij stond op haar vierde jaar kopjes te wasschen, zij wreef als meisje met haar teere armp-jes den grond, tegen een man op, en deed op haar negende met haar moeder de wasch, Zij werd geëxploi

72