De lamp van den meester

dragen kregen, nu zwol hun de borst van trots en tee-derheid om ^,t lichte vrachtje, dat zoo vertrouwend op hun armen rustte, en zij hadden in mannelijke kracht haar wel naar het eind van de wereld willen dragen.

Andere jongens zagen het en vonden dat zij ook wel voor dit liefdewerk in aanmerking kwamen, — want ook in hen zocht de ridder een uitweg, — en met ge-maakte onverschilligheid gaven zij den meester te ken-nen, dat zij de anderen wel eens wilden aflossen. En de meester had gelukkig zooveel tact om hun allemaal successievelijk een beurtje te gunnen.

En de meisjes waren bevredigd, dat de jongens dat voor de zwakste van haar overhadden. Zoo hoorde het ook, net goed!

Het was tenslotte de geheele klas, die zich zedelijk opgeheven voelde door dat eenvoudige feit, dat twee van de jongens het kleine, zwakke meisje droegen; het was of de heele klas haar droeg en de stemming was o, zoo goed, zoo zuiver en vroom en toch zoo onbe-vangen blij en gelukkig, toen ze daar gingen, in flinken marschpas nu, zingende, de meester met Daveke en de mondharmonika voorop ...

Jammer, dat zoon dag zoo gauw om is. Maar ja: aan alle lofzangen komt een eind, en zoo vonden zij zich, het programma afgewerkt hebbende, op een ge-geven oogenblik weer in den trein, eenigszins versuft en verpuft, de kleeren wat uit de plooi, de gezichten bestoft en tevreden, terwijl het sleepend geworden gezang en het neuzerig geblaas van de zeurderige mondharmonika telkens grooter hiaten lieten, die vol werden van een doezig zwijgen...

^,s Avonds is de wereld overal eender, De nacht spreekt enkel maar met lichtjes. Dat is de morse-taal van den nacht: weinig lichtjes zijn een dorp, en vele zijn een stad. Maar héél veel, en die in het water spie-

65