De lamp van den meester

boterhammen te hebben weggewerkt, kreeg den mond vrij voor zijn instrument.

״Hè ja, Daveke, speel n deuntje.*¹

״Kom bij ons n beetje spelen, hunnie geven d’r toch niet om.״

De meisjes zaten vredig, op rijtjes, de armen om elkaar, kVsausjes te knabbelen. De grootere, die al iets moederlijks kregen, frommelden bijwijlen zorgzaam aan de kleeren der jongens.

״Kom hier, je dassie zit scheef.״

״Trek je jassie af.״

״Kijk es, je hebt gemorst. Zonde van je mooie trui!״

״Val niet uit het raampie.. .״

״Hier, hei je een peer.. .״

Ja, want als er geen moeder over zulke jongens gaat, dan moet men toch n beetje op ze letten... !

Waar de klas naar toe ging? Ik zou het U niet kun-nen zeggen. Misschien wel gingen ze naar dien tuin, waar de ״bedriegertjes״ de meisjes plotseling om dr' beenen spritsen... Of zagen ze op den Duivelsberg met verbazing naar dat bordje, waar zoo dood-nuchter die twee beteekenisvolle woorden: Nederland — Duitschland op staan, en zetten ze hun voeten ״in twee landen tegelijk״, terwijl zij heimelijk onderzoch-ten, of er nu inderdaad niets geen verschil in den grond te bespeuren was ... ?

Misschien echter speelden zij ook krijgertje in de boschjes bij den Gooischen boer, griezelden zij in de Gevangenpoort of stonden in Zandvoort tegen de zee op te zingen van:

״Onze duinen schaarden Zich ten tegenweer.. .״

Ja, en wat doet het er eigenlijk toe welk deel van ons land zij bezochten? 't Is immers overal zoo mooi en lief en interessant als je ^״t maar verlangen kunt, en

61