De lamp van den meester

is menschelijker geworden; zij heeft ook een beter be-sef gekregen van verhoudingen, die klas, die daar binnen haar vier muren, zoo abnormaal groot was ge-worden, en die zich op een gegeven oogenblik terug-vindt, ergens in de wijde wereld, als een nietig troepje menschenkinderen, verloren onder een reusachtige stationskap misschien, waar het zijn recht van bestaan alleen dankt aan de spoorkaartjes, die de meester, — hun eenige troost en houvast dien dag! — in zijn zak draagt...

Maar straks, als het troepje weer teruggaat naar zijn veilige kluis van stilte en leeren, van zorgzaam bedachte methode, lepelsgewijze ingegoten, goed-geprepareerde moeilijkheden, droge, nauwkeurig-in-gedeelde, skelet-achtige kennis, wat *n levenwekkende frischheid heeft het dan meegenomen uit dat ontstel-lende bad in de wilde wateren van het directe, altijd verrassende, ongeklassificeerde Zijnde zelf!

Gezegend de schoolreis, die dat bewerkt! Zij is een onmisbare instelling geworden, een gelukkige aanvul-ling van het dagelijksche, geregelde, zoo gemakkelijk tot saaien sleur wordende schoolbestaan.

En nu heb ik nog niet eens gesproken van de pret van de schoolreis, die immers op zichzelf al reden ge-noeg zou zijn, om haar nooit meer af te schaffen!

Zoodat mijnheer Droogstoppel nog zoo n ongelijk niet had, toen hij zijn goedkeuring aan 't zaakje hechtte.

Dien morgen dan, was Amsterdam te koop.

^,t Was best weer, dat spreekt vanzelf. Den heelen morgen, van zes uur af, sieperde er een druilige regen neer: da^״s goed voor ^״t stof, zeien de kinderen. — Geen zonnetje te bekennen: gelukkig maar, want in die bran-dende zon te loopen, dat ״s ook niet alles!

En tegen den tijd van weggaan stond er een halve storm. Net goed: die verdrijft den regen!

58