De lamp van den meester

droomen kon, wendde de meester zich plotseling tot haar; en dan had zij een succesje te boeken. ,,Mooi zoo”, zei hij, en het was hem een voldoening, die oogjes te zien schitteren.

En de kinderen deden niet anders. Naatje kreeg altijd een extra beurtje, zij ״mocht" wat meer dan een ander bij ^,t spel. Maar haar meedoen werd nooit ern-stig genomen, haar fouten werden niet geteld.

Eens was er een nieuw meisje geweest, zoo'n dom kind. Met touwt je-springen, hè, sprong Naatje d’r maar zoowat bij, ze lachte en schreeuwde om 't hard-ste mee en maakte zichzelf wijs dat ze aldoor nog maar niet ״af" was; ja en toen kwam die nieuwe en zei dat het valsch ging. En geen ribbestooten noch porren in de zij konden het domme kind tot zwijgen brengen ״., Eindelijk moest een van de meisjes haar in den arm nemen om haar fluisterend aan ^,t verstand te brengen waar 't om ging ...

Naatje deed immers maar voor spek en boonen mee!

Maar o, Naatje nam zichzelf zoo heel ernstig! Ze speelde zoo trouw en met overtuiging de comedie, dat zij best mee kon doen en overal deel aan hebben.

Als de klas juichte, juichte zij om ^,t hardst, ook al had zij niet zoo goed begrepen waar 't om ging; bij gekibbel had zij ook een meening, of riep maar zoowat van: welles, en nietes!, al naar ^,t uitkwam. Zij speelde alle spelletjes op haar manier mee, en niemand ontnam haar de illuzie, die zij toch zoo erg graag wilde be-houden...

Ach, het was de dood, die als een donkere achter-grond, de kleuren, de helle vreugden van dit leventje lichtend deed uitkomen, en het was er des te bonter, te schooner om,,.

Maar nu was er een groote moeilijkheid ontstaan. Want er zou iets heel heerlijks gebeuren, ’t allerheer

51