De lamp van den meester

voelde de meester haar de pols, en dan zei hij zachtjes: ,Naatje, Naatje, wat heb jij je weer opgewonden!״ Maar dat hoorde Naatje niet graag, en ze keek erbij weg* opzij, zooals een dier wegkijkt van zijn spiegel-beeld, waar het toch niets mee aan te vangen weet. ״ .

Dan zat ze te kwikzilveren op haar bank, om weg te komen uit de kalme, vriendelijke nabijheid van den meester, en ze wist niet hoe ze gichelen en wat ze zeggen moest...

Maar de klas had een blik van verstandhouding, en allen namen zij zich voor, om nog beter te passen op Naatje dan tot nu toe ...

En zij had een prinsenleventje, ^,t Was me dan ook het schoolgaan wel, dat Naatje deed! Fouten kon ze maken zooveel ze wou: denk je dat ze ooit van den meester een standje kreeg? Al kon hij soms een glim-lach om de emstig-bedoelde hanepooten niet verbergen, al zaten de kinderen in spanning af te wachten, ״wat-ie daar nou wel van zeggen zou״, ^,t kwam altijd goed, hij wist altijd een prijzend woord te vinden.

Sommigen waren dan even teleurgesteld, afgunstig: ,,Nou ja... da’s ook geen kunst... ! As ik eens zük werk had geleverd ... !״

Maar dat werd door de anderen weggesust. ,,Kind, je weet ommers wie *t is... Möt-ie d’r dan *n standje geven? Ze kan ^,t toch niet helpen... As jij maar es ziek was .,. !״

Dan werd de persoon in kwestie verteederd en ״ie״, de meester, was weer in de gratie.

Naatje kreeg ook nooit een beurt, als de meester niet heel zeker wist dat ze goed kon antwoorden. Ze behoorde uit den aard der zaak niet tot de kinderen, die hun vinger met hardnekkigheid in de lucht plegen te boren, uit overgroot verlangen om hun kennis te uiten!

Maar soms, bij iets héél gemakkelijks, dat je wel

50