De lamp van den meester

lijkste haast dat een klas kan overkomen. Er zou een schoolreis gemaakt worden״

Maanden en maanden was er voor gespaard.

Maanden en maanden was het reisje voorbereid, in lessen, in besprekingen, en de voorpret was telkens als een wijn naar de hoofden gestegen en had ze dol ge-maakt van leutigheid en verlangen...

. -. En die het hardste had meegespaard, en gela-chen, gejubeld van voorpret, dat was natuurlijk Naatje geweest...

Den eersten keer, dat Naatje haar geld bracht, had er een gezegd: ״och kind, daar kan jij immers toch niet aan meedoen?״

Maar die was door de anderen tot zwijgen gebracht.

״Och hou nou stil, laat 'r toch... !״

״Nou, werom niet?״ had Naatje kattig gezegd.

En de anderen dachten: laat 'r maar sparen, ze kan wel dood zijn tegen dien tijd, en anders is 't nog tijds genoeg om ״t haar te zeggen.

En ook de meester had het hart niet om haar te zeg-gen, dat zoon schoolreis, met al z*n vermoeienissen, véél te zwaar voor haar zou zijn...

Maar hoe meer de dag naderde, des te bezorgder en meêlijdender werd zijn blik als Naatje met haar spaargeld kwam.

Op een morgen zeiden de kinderen, ״dat Naatjes moeder in de gang stond״. De meester ging naar de vrouw toe, die met neergeslagen oogen zenuwachtig aan haar schort stond te plukken.

״Wel moedertje?״

... Ja, of de meester *t haar niet kwalijk wou ne-men, hij was altijd zoo goed voor haar kind... och meneer, ik zeg altijd, u bent net een vader..., — en toen kwam er nog een heele reeks van loftuitingen, die blijkbaar niet recht op het doel afgingen, maar dienden

52