De lamp van den meester

NAATJE EN DE SCHOOLREIS,

si

a, ik kan het heusch niet helpen dat ze maar ״Naatje" heet. U moet het haar maar vergeven. Tenslotte is het een goede, oud-Hollandsche naam, dien zich zelfs een juffrouw Willis, de aanstaande domineesche, niet schaamde, en we kunnen toch alle kinderen niet Uk en Puk en Map en Pap noemen?

Naatje dus, of Na, tout court. En och, wat was het een zielig, min, verlegen, lacherig klein Naatje, met een rood opgewonden kleurtje op de wangen, een dun haarstaartje en doodzwakke oogjes, dat daar alledag op de banken tusschen de meisjes plaatsnam.

Alledag, als ze niet ziek was.

Want dat was het erge, en dat wist iedereen in de klas: Naatje was eigenlijk ziek. Er werd niet dan fluis-terend over die ziekte gepraat; men wist er het rechte zoo niet van. 'ï Was iets aan 't hart, zeiden de oudste meisjes, en je kon wel denken dat Naatje niet lang zou leven, de stakker.

^,t Was dat ze zoo graag naar school wou; ze was dol om bij den meester te zitten, maar anders: ze had beter bij dr moeder thuis kunnen rusten, of ״in ^,t san-getorium", zooals de volksmond zegt.

Maar goed, ze was dan op school, en dr moeder dankte God voor eiken dag, dat haar kleine meisje nog d’r trippelgangetje daarheen mocht maken.

Soms, als zij weer eens heel druk geweest was,

49