De lamp van den meester

wijzeresjes beefden. De ״baaien rokken'״ stonden voor de poort,.,

Ja, het was ver van den tijd, dat de patriarch zoo streng den drempel bewaakte. Onder het nieuwe, ver-lichte hoofd, met zijn zachte maatregelen, was de straat binnengedrongen, tot ver over de schoolmat, ruzieënd en bedillend, en nooit had men de poort strenger moe-ten sluiten, dan nadat men ze eerst wijder had open-gezet.

En nu stonden de baaien rokken voor de poort... In de gang dromde het personeel samen,.,

En toen men eindelijk uittrok, — want het was kof-fiedrinkenstijd! — toen was het als de bevolking uit de belegerde veste: de vrouwen, — de onderwijzeres-sen, — in ״t midden.

״Moordenaars!״״ klonk het. Maar het kwam niet tot handtastelijkheden. Iets weerhield de menigte.,. n rechtsgevoel,.. ergens in de diepte van haar bewust-zijn... een geheime, onbedwingbare eerbied voor de plichtsbetrachting van dat groepje schoolmeesters, dat de tucht en de beschaving vertegenwoordigde, die zij noodig had.

,,Wil jij *t nu eens met hem probeeren?*״ zei ״t hoofd, toen Jaap weer op school kwam. ״Jij bent m'n laatste troef.״״

״Dat is goed״״, zei de idealist, en Jaap deed zijn intrede in de kleine gemeenschap van onderling ver-trouwen, die zijn klas was ,,.

Zooals een vreemde cel in een goed organisme komt,,, Zal ze uitgeworpen worden, of ingroeien in het geheel?

״ ,,. Jaap, m״n jongen, nu kom je in onze klas- Van dit oogenblik af beginnen wij met een schoon blaadje. Wij vergeten alles wat voorgevallen is ,.. Jongens en meisjes, we nemen hem aan als vrind en kameraad

41