De lamp van den meester

kregen heeft en een wereld van dankbaarheid in zich omdraagt, *., toen was zij nauwelijks in staat om een woord uit te brengen. Toen was haar, op haar beurt, zand in de oogen gewaaid .,.

En de meester wees haar op een klein meisje, dat midden door de leegwordende gymnastiekzaal, naar de opene lichte schoolpoort schreed.

Het had een ernstig, ouwelijk gezichtje, zooals volkskinderen soms hebben, en droeg voor zich uit, krampachtig in haar armpjes geklemd, een speelgoed«״ fornuisje, met blinkende potjes en pannetjes.

En het kind was zóó klein, en het fornuisje zóó groot, dat men neiging kreeg te vragen: fornuis, waar ga je met dat kind naar toe? — Maar er lag zulk een verheerlijkte uitdrukking van overdadig geluk op dat opgeheven gezichtje, dat het wel leek of haar eigen overstroomende dankbaarheid daarin weerkaatst en saamgetrokken werd, zooals een blinkend voorwerp soms het licht uit den omtrek in zich zamelt en weer-geeft; en het was alsof, met het kind, zijzelf daar de deur uitschreed om de geheele wereld den schat te toonen, dien zij dien dag ontvangen had,,.

37