De lamp van den meester

waren afgestaan (maar dat wisten de kinderen niet!), en waarvan het gezicht alleen hen al tot uitgelaten-heid bracht!

En al hadden ze *t nóg zoo druk, en al waren ze ook doodop, — minstens zoo gelukkig als de kinderen wa-ren toch de groote menschen.

De juffrouwen en meesters glunderden en lachten tegen elkaar, ״omdat het dit jaar zoo goed en prettig van stapel liep!״״

Maar één stond erbij, — en daar dachten ze niet aan, — voor wie dit alles geheel nieuw was en die het voor *t eerst van haar leven zoo zag. En voor die eene was ^״t een openbaring.

★ ★ ★

Die eene gevoelde zich precies als de koningin, die incognito reist, en daar verloren tusschen het volk staat, en rondkijkt, alleen maar rondkijkt, met oogen-van-innige-interesse... De menschen weten niet dat zij er is, anders zouden zij zoo heerlijk onbevangen niet doen ...

Ik moet het weer over de trouwerij heben. De lezer zal zoo langzamerhand heelemaal thuis raken in het chapiter! Maar dezen keer wil ik het toch eens van een anderen kant bekijken.

Er is een soort van maatschappelijke exogamie, die daarin bestaat, dat wij buiten ons vak trouwen; even-als de exogame wilden het buiten den stam zoeken. Sommigen vinden dat daar veel voor, anderen dat er evenveel tegen te zeggen is en er zou een heele boom op te zetten zijn over de vraag, wat nu tenslotte wen-schelijk geacht moet worden? Moet de ambtenaar met de ambtenares, de boer met de boerin, de klerk met de typiste, de advocaat met de advocate, de kok met de keukenmeid trouwen? Moet de handel binnen den

33