De lamp van den meester

frisch-op gezongen, waarbij de gezichtjes der kleinen met zulk een aandoenlijke devotie naar hem opgehe-ven waren, dat de brave oude man ineens niet goed meer zien kon en in zijn oogen wrijven moest, en zei, dat er op reis *n beetje zand was ingewaaid!

En eindelijk, eindelijk, — toen Happe met beleid was weggewerkt, en de stoomboot weer naar Spanje ging, — daar namen de juffrouwen dan de doeken en papieren van de tafels met lekkers, en de uitdeeling begon. Wat n wereld van geluk omvatte dat oude gym-nastieklokaal! Wat *n gejuich, wat ^,n gegrabbel, wat n gedans en gespring ineens! Er kwamen handen te kort om al die kinderen in toom te houden en te hel-pen •..

Het was grappig, te zien, hoe verschillend zij zich gedroegen. Sommigen hadden om geslagen schortjes voor en borgen daar systematisch alles in op, wat zij bemachtigen konden; of zij hadden groote boter-hammenzakken meegenomen. Dat waren de bedacht-zamen.

Maar er waren er ook die geen ander besef toonden, dan dat zij zoo veel mogelijk in den mond moesten stoppen, en dat zoo haastig mogelijk״ Dat waren de weelderigen, die verzinken in de geneugten van het oogenblik, en niet denken aan den dag van morgen.

Ik weet niet, wiens geluk het grootst was: van dat meisje, dat nog geen flikje naar haar mond wou bren-gen, maar alles zorgvuldig bewaarde: ״voor me Moe-sie!^M, of van dat jongentje, dat zóó geweldig stond te eten, dat hij op een gegeven oogenblik met een diepe zucht zei: ״Me buik is van steen,., !״״

Maar alsof het nog niet voldoende was, kwam daar nog de heerlijkste verrassing, die de onderwijzeressen voor het laatste bewaard hadden, — een tafel vol met speelgoed. En daar waren de grootste, prachtigste stuk-ken bij, die door de leerlingen der ״rijkelui's-scholen"

32