De lamp van den meester

mee te doen, wat er van hem verwacht w;erd, en den heelen middag met zich om te laten sollen in een comedie-vertooning, die overigens niet eens waardigen paards was. En hij had er heelemaal geen bezwaar tegen dat het kleine schooltrapje bij zijn pooten werd neergezet en de meester, opgedouwd door twee school-jongens, de moeizame klimpartij naar het bovenste deel van zijn breede schonken, in vreezen en beven ondernam.

Het duurde nog eenigen tijd, voordat de kanten sjobbets rechthing, welker slippen bijna in het geding gebleven waren; maar toen was het ook een pracht van een bisschop, die daar statig het gymnastiek bin-nentrok, en terwijl de paardehoeven geweldig klap-perdreunend neerkwamen op den houten vloer, was er maar één fluisterende roep van bewondering over hem en zijn knecht: ,,hè!^M, . , zuchtte het.

Het was ook zóó mooi! En het heele gymnastiek was zoo mooi. Je zou dat oude, gore lokaal — en een oud gymnastieklokaal in een oude school is het oudste, goorste en zieligste stuk ruimte dat je maar bedenken kunt! — je zou dat oude, gore lokaal niet herkend hebben, zoo heerlijk zag het eruit; maar er was ook aan gewerkt, t'Jongen, wat hadden de meesters en juffrouwen gesjouwd met pakken en manden, wat wa-ren zij aan 't tellen en verdeelen geweest, wat hadden ze de vlag fijn, boven aan de ladders, gedrapeerd! Bij den bovenmeester liep het zweet nog neer, zoo was hij doende geweest aan de guirlandes, maar nu mocht er ook een koning binnenkomen. Overal hing groen; de werktuigen verdwenen achter planten en bloemen.

De jongens uit de hoogste klas hadden lange schra-gentafels opgeslagen, en met nette witte handdoeken bedekt (want servetten heb je zoo niet in een school!). Bankjes en trapjes en podiums en tafeltjes, en bloem-potten en vazen, alles was aangesleept uit de verste

30