De lamp van den meester

dreigend den zak-van-Sinterklaas voor en grinnikte hevig met zijn rooie lippen en witte tanden in zijn vervaarlijk zwarte snuit.

De school was in afwachting; de klassen werden beziggehouden, zoo goed en kwaad als ^,t ging. De har-tjes popelden van verlangen.,.

Een deur kraakte en een heel klein beverig stem-met je in een van de laagste klassen begon in een fijn sopraantoontje te huilen, zóó maar, van de alteratie .,. Er was geen houden meer aan. — Stel ze maar op, en laat ze maar naar de gymnastiekzaal marcheeren! —

״Kom, Happe!״ zei de meester aanmoedigend, ter-wijl hij het paard voorzichtig op den warmen nek klopte. ״Kom, Happe dan.., wees maar zoet m'n beestje ..., hij is braaf hoor, hij is ^fn braaf beestje ...״ Opeens keerde het ״beestje״ zijn geweldigen kop om, en zag eens onderzoekend den kleinen meester aan... !

Maar het was een geluk, — en de meester toonde daarmee welk een groot paedagoog, of tenminste welk een groot psycholoog hij was, — dat hij het dier met ״Happe״ had aangesproken. Want in deze wonderlijke wereld is het nu eenmaal zoo gesteld, dat iedereen graag bij zijn titel genoemd wil worden. Waarvoor heeft men ze anders? Praktisch nut is er nu eenmaal niet mee te bereiken. Laat men er dan tenminste de eer van hebben!

En onze medeschepselen hebben dan ook het meest voor ons over, als wij toonen, hun titels te kennen en te respecteeren.

Het paard ook: het hoorde nu eenmaal, gelijk van oudsher alle paarden, met ״Happe״ aangesproken te worden (evenals alle eenden naar den naam: ״Poele״ luisteren), — en toen de meester maar eenmaal aan die formaliteit voldaan had, was de zaak in orde. Toen voelde Happe zich bevredigd; hem was recht gedaan en van dat oogenblik af was hij bereid om aan alles

29