De lamp van den meester

't Paard zou hèm niet de baas worden — En waar*״ schijnlijk geloofde het paard dat zelf ook.

De meester was zoo mooi! Hij had een lange tabberd aan, om zijn beenen slobberde een wijde kanten sjob-bets, en boven zijn wèlgeschminkte gezicht-van-ouden-man, met den eerwaardigen grijzen baard, prijkte een mijter, die wel nooit een bisschop gezien had, maar toch eerlijk en deugdelijk van het beste adres kwam, dat er maar in de stad te vinden was.

Want wat hadden die slimme rakkers van meesters gedaan, toen zij eenmaal den kolder van ^״t feest in den kop hadden? Brutaal als de beul, — voor ^,t goeie doel, — hadden zij maar meteen een briefje gestuurd naar 't Leidscheplein, en daar aan een van de beste onzer tooneelspeelsters — weet ze *t nog? — om ^,n paar mooie costuums voor den baas en zijn knecht gevraagd.

En warempel: ze hadden ze gekregen ook! — Nu

kun je begrijpen, dat het fijn spul was De tabberd

was van zacht paars pluche, de crème kanten sjobbets een droom van ״echtheid״; en er was allemaal goud, en zij, en fluweel aan het ingewikkelde costuum, dat zoo raar in elkaar zat, met knoopjes en bandjes en lusjes, dat je er bij ^,t aantrekken nauwelijks uit wijs kon, en waar Sint Nicolaas bijna over struikelde...

En Pieterman-knecht dan! De lange, dunne, jonge meester die daarvoor speelde werd haast verliefd op zichzelf, toen hij zich zoo sierlijk gepofbroekt en ge-kuitebeend zag, en zoo mooi gemutst en in een fijn wammes gestoken!

Maar hij moest nog zwart worden en de onderwij-zeressen werkten zwaar met gebrande kurk, dat het heele hoofdenkamertje er naar stonk. Als het hem te machtig werd, dan sloeg hij met de gard naar zijn helpsters, en toen een jongen aan de nauwelijks ge-opende deur geheimzinnig, namens den bovenmeester kwam vragen, of ze haast klaar waren, hield hij hem

28