De lamp van den meester

ook nog rijk in geld moeten zijn? Dat ware dubbelop geweest! Daarom was het goed, dat het geld kwam aan hen die arm-van-binnen waren, en ernaar verlangden.

En wat een vreugde kan er ook in armoede zijn! Uit een kleine beurs een vriendelijk, behagelijk inté-rieur te scheppen, lang vooruit alles te bedenken en te overleggen, zijn smaak te oefenen als een nieuw instru-ment met ongedachte harmonieën, zich het vuur uit de sloffen te loopen, het ongeloofelijke te doen om juist precies die tint, dat model te bemachtigen, dat men ergens in een ongekenden, allergoedkoopsten uithoek van het heelal heeft ontdekt en dat nu juist de ont-brekende noot vormt in het geheel: welk een triomf!

Ik zeg daarom niet dat men juist altijd arm zou moeten blijven! Maar men moet tenminste in zijn leven de armoede (wat wij beschaafde menschen dan ar-moede noemen!) gekend hebben en eenmaal goed in ^,t aangezicht gezien, om er de vrees voor te verliezen en te weten dat zij ook haar eigen poëzie heeft. En wie haar nooit gekend heeft, kent immers ook het ge-noegen niet, zich eraan te ontworstelen!

Zoo heb ik U dan iets trachten te schilderen, — maar mijn palet kan diè kleuren en dat licht niet meer weer-geven, — van het milieu van den meester, waaruit hij als uit een lichtkrans, neen een sfeer van goud en rood en bruin, als de regent uit het stuk, de klas tegemoet trad...

Lieve, oude, en jongere herinneringen, verhelderd en gezuiverd als mooie kristallen, waar de Tijd, die ook al een diamantslijper is, de ruwe en doffe kanten van heeft weggeslepen, om ze te doen fonkelen en schit-teren naar alle kanten; kleurige beelden uit den kalei-doskoop-van-voorbij, ik wil trachten u te vangen en van u te vertellen en een glimp van uw gloed te stor-ten in de ziel van den lezer, als in een spiegel. Ik durf

25