De lamp van den meester

Als je dan denkt hoe lang ze van dat gas hebben genoten!

Neen, de rekening was niet te hoog, en de rekening is nooit te hoog die wij voor onze vreugden betalen״ Want betalen moeten wij, hoe dan ook. Altijd is er, voor ons ״te veel״ ergens een ״te kort״״ dat wij hebben aan te zuiveren. En de boekhouding van het Zijnde is zoo wanhopig in orde, dat het kleinste postje er niet vergeten wordt. Wat er ook genoten is, ge kunt ervan opaan: op een gegeven oogenblik wordt u de rekening gepresenteerd.

En daar het nu eenmaal zoo is, kunnen wij niet beter doen dan loyaalweg, met een dapper hart ons deel op ons nemen en te trachten, de rekening te vol-doen.

Een groot geluk is het tenminste nog, te mogen ver-trouwen dat de boekhouding dan ook inderdaad in orde is, en de Boekhouder ons niets zal aanrekenen dat wij niet werkelijk verschuldigd zijn, wil de eind-som kloppen, die het alles rechtvaardig en goed maakt.

Ook de meester en zijn vrouw hebben, na hun ״him-melhoch jauchzend״״, hun ״zum Tode betrübt״' gekend... Zwijgen wij daarover.

Maar onrechtvaardig is het niet, neen, waarlijk niet! Als onvolmaaktheid nu eenmaal het kenmerk is van dit in zich verdeelde Zijnde, dan is het niet meer dan billijk dat nu ook een ieder op zijn tijd zijn rampen thuisgestuurd krijgt; al blijft het bitter hard, dat het zoo moet, en zou men altijd anders willen betalen, dan juist op deze wijze, die gevraagd wordt.

En dat de meester en zijn vrouw, om eens over iets vroolijkers te praten, den bodem van hun schatkist zoo goed konden zien, dat kan ik ook nogal zoo on-rechtvaardig niet vinden. Wel, zij waren immers jong, en daardoor nog rijk aan idealisme! Hadden zij dan

24