De lamp van den meester

heeft staan droomen, omtrent het uur dat de fijne spit-sen harer torens en de hoekige kantlijnen harer hui-zen zich donkerder gaan etsen op een okeren brand, terwijl door het zware blauw dat aan gene zijde over de weiden welft, de eerste sterren schemeren; — wie op de mistige, paarlemoeren wolken- en waterwereld van het Y de ragfijne lijnen en contouren, de reuzige rompen der schepen heeft zien verwazen, wie onder steenen bruggeboogjes door, het glinsterend lichaam van de gracht heeft zien buigen tusschen de stille rijen der deftige olmen; wie de diepe straatjes-van-perspec-tief heeft ingekeken, waar aan het eind een toren rijst en den zang der klokken hooren neer-carillonneeren over een wereld van markten en pleintjes en steegjes en kolkjes en huizen en paleizen van eeuwen oud, die is moe en zat en overweldigd van stedenschoon, eiken keer dat hij thuiskomt,,.

Maar zij hadden het nog veel dichterbij! Zij hoefden niet eens uit het hotel, om van panorama’s en heerlijke tochten en natuur en kunst te genieten.,,

Wat was er niet een ״groot stuk lucht" achter het huis! Ja, daar hadden zij bij het huren op gelet, net als de bergmenschen, die niet in zoo'n heel nauw dal voor hun leven ingesloten willen zijn. Maar nu hadden zij ook de heele heerlijke dramatiek van die wereld gratis voor ^״t genieten. Niets is zoo mooi als de Hol-landsche luchten, dat is bekend. Dat wisselend schouw-spel verveelde nooit, en de lieve góden van den hemel waren wel zoo vriendelijk om daar, juist op dat ge-deelte van de Bühne, alle stukken te laten opvoeren, die er zoo aan de orde van den dag waren. Niet dat zij zich nu juist zooveel van den zonsopgang herinne-ren, — het is van oudsher een onhebbelijke gewoonte geweest, die scène zoo heidensch vroeg te doen plaats hebben, — zie, dat is de vroegmis der natuur, en alle menschen kunnen niet naar de vroegmis gaan Maar

21