De lamp van den meester

vloeide. Hij had liever alles verdragen en geduld dan den eerwaardigen man, dien hij als een vader en een vriend eerde en die toch naar zijn beste weten deed en het niet helpen kon dat hij uit een anderen tijd was, ook maar een onvertogen woord toe te voegen.

Maar ondertusschen ,,,! Ondertusschen is er nu een-maal het langs-elkander-schuiven en het worstelen van het oude met het nieuwe, er zijn de tegenstellingen die ons uit-elkander-drijven, en die ons verbaasd doen vragen: waarom doen wij zoo? Waarom doen anderen zoo? Waarom kunnen wij niet leven zonder elkaar be-droefd te maken?

Op een dag gaf des jongen meesters rooster een leesles aan, en de patriarch, die van het rijtje af werk-te, nam plaats in een van de achterste banken, om nu ook hier eens een kijkje te nemen.

Dat was best; het moest blijkbaar zoo zijn.

Maar weet de lezer wat een leesles is? Ja natuur-lijk: hij heeft er immers zelf wel gehad? Hij herinnert het zich: er werd dan een lesje behandeld, er werd voorgelezen misschien, taalkundig gezift.,.

Ja, maar, daarmee is nog niet gezegd wat een leesles is! Voor den onderwijzer, die weet wat hij doet, die zich bewust is van de portée en het hoofddoel van zijn arbeid, beteekent zij heel veel. Zij is voor hem de les der lessen,,, Zij is, tusschen de lessen van den roos-ter, wat de gewijde tempel of het vriendelijke park is tusschen de huizen van de stad ,,, Zij kan iets prettigs en iets edels en iets goeds, en iets intiems, en bijna iets heiligs zijn.

Natuurlijk is zij niet altijd zoo. Er zijn verschrikke-lijke leeslessen, gegeven door lieden die van de schat-ten van taal en gedachte zooveel afweten als een boer van saffraan.

Dat zijn de leeslessen waarbij het parafraseeren (die

165