De lamp van den meester

Er kwamen avonden, dat hij naar huis ging, huilend, op den eenzamen weg, van wanhoop en woede, omdat het hem wéér niet gelukt was, te bereiken wat hij wilde-

Maar ten slotte kwam er toch een oogenblik, dat hij tot den ouderen man kon zeggen: ״ik ben er, met mijn klas, ik heb ze waar ik ze hebben wilde.״ Toen waren 't wel geen ideaal-jongens geworden, maar wie met die verwachting voor de klas komt, kan wel thuis blijven. Het waren menschelijke, voor rede vatbare, gewillige wezens, die op een goede behandeling goed reageer-den, en meer kan men niet eischen.

En hoe had de meester dat nu per slot van rekening bereikt?

Ja, eigenlijk was het verzet al gebroken op dien eer-sten avond, door die ééne, felle daad.

De ruwste massa voelt misschien het zuiverst. Er bleef geen wrok achter, want er was geen hardheid, geen koude wreedheid, geen geniepigheid in het op-treden van den meester geweest- Het was menschelijk, begrijpelijk. De krachtpatsersnaturen bewonderden het heimelijk; zij zouden ook zoo gedaan hebben; de zach-tere elementen deelden de eerlijke verontwaardiging, die er aanleiding toe had gegeven. Het was immers ook geen manier, om iemand zóó te ontvangen. De man had hun niets gedaan.

Het is altijd goed, het recht aan zijn zijde te hebben-Zoo kwam de klas, die lijnrecht tegen den meester in wou gaan, al vanzelf vóór zij *t wist in één schuitje met hem. Maar zij zouden nog verder samenvaren, want zij hadden ook nog één doel.

Ten slotte is er in een klasseleven nog iets meer en nog iets anders dan recht en onrecht, dan meester en leerling; er is ook nog de leerstof, er is het doel van de school, waarvoor zij beiden bij elkaar zijn gekomen. Wie dat weet te objectiveeren, wie de belangstelling voor zijn lessen weet te wekken, doordat hij zelf zulk

161

11