De lamp van den meester

lijke tucht alles om zich heen liet bevriezen: het doet er ook niet toe. De hoofdzaak is, dat hij ze doorkwam, alleen met de klas, zonder iemands hulp in te roepen.

Na afloop sprak het hoofd der school, ongerust, hem aan, en hoorde het heele résumé. Hij had spijt, inni-gen spijt, dat hij dit niet had weten te voorkomen. Dit was een te zware proef geweest voor zulk een jonge, onervaren leerkracht.

״Ik zal zorgen, dat je in een andere, gemakkelijker klas komt," zei hij. ״De collega’s moeten het dan maar inschikken.^״

Maar hier had hij buiten den waard gerekend.

״Neen waarachtig niet!" riep de jonge man harts-tochtelijk. ״Ik hoop, dat u mij wèèr in die klas laat. Ik vraag het als een gunst, om alleen met die klas te mogen optrekken, alle lesuren die ze heeft, net zoo lang tot ik ze eronder heb, tot ik het met ze heb klaar-gespeeld."

De ruiter verlangde geen ander paard. Neen, dit, dat hem bijna had afgeworpen, wou hij temmen.,, !

De bovenmeester liet het niet merken, maar hij lach-te in zijn hart van blijdschap. — Dat is het echte hout! — dacht hij.

״Goed jongen," zei hij, ״goed, je zult je zin hebben. Om je de waarheid te zeggen: ik zou dat óók het liefste gewild hebben, in jou plaats. Maar overschat je krach-ten niet. Ga er niet aan onder. Als het je te zwaar wordt, kom dan bij me: je kunt altijd op mij rekenen."

Nu kwamen er nog moeilijke tijden voor den jongen meester. Want al had hij ze nu voor dien éênen avond geïntimideerd, daarmee was hij er nog niet.

Toen de jongens weer bij elkander kwamen, begon-nen zij er zich rekenschap van te geven, dat die mees-ter eigenlijk niet ouder was dan zijzelf. De geest van de slechte elementen kwam weer boven, en zij beslo-ten, hun verzet niet op te geven.

160