De lamp van den meester

grappig en tragisch, naïef en eigenwijs en onbeholpen en slim! Zij namen dingen ernstig, waar wij ouderen om gelachen zouden hebben; maar wat ons uren van zorg en overleg en nadenken zou hebben gekost, daar-van hadden zij een buitengewoon luchtige opvatting.

Sommige meubelen wisselden met onrustbarende snelheid van eigenaar.

Men moet zulk een kweekschool vooral niet verwar-ren met de weinig aantrekkelijke ״Nor", de ouderwet-sche normaalschool, waar de aanstaande onderwijzers juist precies datgene leerden, dat zij noodig hadden om hun acte te halen, alsof het voor het volkskind, dat zij te onderwijzen kregen, een ongeluk ware geweest, en een ramp voor henzelven, indien men aan hun ont-wikkeling ook maar iets meer had gedaan,

Neen, de kweekschool vatte het wat degelijker op. Daar werden talen geleerd, — die de jongelieden in de volksschool niet zouden noodig hebben. Daar werd aan hun muzikale ontwikkeling gewerkt, door hun vi-ooi en piano te leeren spelen, — wat zij op school nooit zouden behoeven te onderwijzen.

Nu is het met dat viool- en pianoleeren helaas zoo gesteld, dat men het niet kan doen zonder de desbe-treffende instrumenten. Voor de viool leverde dat geen groot bezwaar op. Zoo n ״jammerhout", daar was nog wel aan te komen. Maar de piano! — Lang niet alle kweekelingen hadden dan ook zulk een meubel op hun ״kast", en die er een hadden, moesten zich nog behel-pen met zulk een plat pingelinstrument, als wij heden ten dage nog slechts op verkoopingen tusschen ouden rommel zien figureeren, omdat niemand het wil heb-ben.

Daar werd dan op gestudeerd, gebeukt, geslagen, en niet alleen door de bezitters, maar ook door hun minder gelukkige kameraden, die op de les geen al te slecht figuur wilden maken.

154