De lamp van den meester

luide, teemerige stem: ״O, dat jong is dr lang niet best aan toe: die zal wel gauw dood-gaan...”

Maar nu komt er een vastberaden trek op het ge-zicht van den jongen. Wat? Doodgaan? Dat zal niet gebeuren, om den duvel niet! En op dat oogenblik wordt de levenswil pas recht in hem wakker.

In de ijzige kou staat hij op, wascht zich, hardt zich, precies volgens het voorschrift van den dokter; en dat is voortaan zijn wet; hij eet, wandelt, turnt, hij sterkt aan.,.

״Den bleeken" gaat niet dood, nog niet. Hij valt niet in de handen van den grooten Bleeken, die om ons waart...

En al is er ook geen moederoog, dat in die plaats over de jongelieden waakt, er is toch nog wel een va-derlijk toezicht.., De directeur laat zijn jongens zóó maar niet ondergaan! En toen deze maar eenmaal wist waar de schoen wrong, was de jongen gauw genoeg in een betere omgeving geplaatst en de booze heks had het nakijken! En hij is opgegroeid tot een gezond en krachtig man, die den strijd met de wereld aankon, en met mate, zooals het een man betaamt, van het leven genieten. Dat had hij aan de heks te danken!

Ja, die directeur, als ik daar eens van mocht ver-tellen! Wat kan er een zielskracht, een invloed, een hulp uitgaan voor zoovele wankelende, worstelende, opgroeiende naturen, van één goed, ernstig, rechtvaar-dig man. Dien morgen, wat begrepen de jongens hem goed, en hoe zagen zij de school en hun eigen doen ineens in een heel ander licht, toen hij zoo bedroefd met hen praatte; niet zoozeer opzichzelf, omdat een troepje oudere kweekelingen zich 's avonds op straat wat luidruchtig had gedragen: hij begreep wel dat een jonge mensch soms uit den band sprong, en kon veel vergeven. — Maar dat het zoo erg was geworden, dat

152