De lamp van den meester

wijde wereld die om het schoone stadje tot wandelen en genieten uitnoodigde, toch bij je dikwijls zoo droo-gen en saaien plicht te blijven!

Maar gelukkig kwam je met je tweeën in één kosthuis, en de directeur plaatste de jongens wel zóó bij elkaar, dat er goede combinaties ontstonden, en zij op elkan-der een gunstige uitwerking hadden.

Daarom werden het nog geen heilige boontjes, maar toch, ik vind in mijn filmlandje heel wat beeldjes van avonden, waarop ik de twee daar samen zie zitten, blokkende en studeerende en elkander overhoorende en op fouten wijzende, en vooral de Zaterdagavonden schijnen er geweldige werkfeesten te zijn geweest. Ik zou erom moeten liegen weliswaar, als ik zei dat dat uit overdadigen werkijver voortkwam: neen, een ander motief dreef hen; het in dit geval meer sybaritische dan vrome verlangen om op Zondag. .. toch vooral maar vrij van arbeid te zijn!

Daarvoor mocht het op Zaterdagavond laat worden, werd er gestoomd en ingestampt en tot laat in den nacht opgezeten; want het werk moést af!

Om den langen avond door te komen en den moed erin te houden, werd er dan wat lekkers gehaald, waarvan men eens om beurten een troostenden hap kon nemen, welke een aangename afwisseling vormde op de ongetwijfeld nuttige, maar toch altijd eenigszins droge en taaie spijze der wetenschap.

Maar dan de Zondag! Dat paradijs van luiheid; die weelde om zeeën van tijd te kunnen verspillen aan zijn toilet... (behalve als men, om niet geheel te verwil-deren, ter kerke ging en dus wat meer haast had).

En ’s middags: de overmoed waarmee men de wan-delstokken zwaaide; de zalige uren van dolce far niente en kattekwaad en vergeten van alle heer-achtige def-tigheid in de verrukkelijke, heuvelachtige omgeving der stad!

150