De lamp van den meester

iets kostbaars mee, een lamp, die hij dicht tegen zich aanklemt... Hij is pas gerust, als hij haar op zijn kleine, schamele kweekelingenkamertje heeft neerge-zet, en de kostjuffrouw ze met olie heeft gevuld, en zij haar heerlijken, helderen schijn voor het eerst gaat werpen op het nog zoo kleine stapeltje der voor hem zoo moeilijke, gewichtige boeken.

Maar hij voelt zich trotsch; hij voelt zich uitermate trotsch! Nu is ’t pas echt, nu is hij pas student; hij voelt het: met zoon studielamp, kan men, neen moet men wel een groot man worden... ! En hij werpt zich onmiddellijk op het werk. Dat is de geest van de lamp, die vaardig wordt over Aladdin.

Maar het beeldje in den uitdragerswinkel kan nooit de oudste herinnering van de lamp geweest zijn! Neen, zij moet toen reeds een voorgeschiedenis hebben ge-had ... Ergens moet zij reeds haar diensten hebben gedaan, haar kleine rol van lichtbrengster vervuld ... Maar daar komen wij niets van te weten! De oudste herinnering kunnen wij niet opdiepen en daarin lijkt de lamp op onszelve ... Wij komen ergens vandaan, maar onze herinnering verliest zich in den nacht der tijden en een begin vinden wij nooit ,..

Zoo blijft ons ook de voorgeschiedenis versluierd der kleine lamp, en zij begint pas voor ons te leven op het oogenblik, dat zij den begeerigen jongen als een goede dienares wordt toegevoegd.

Berusten wij dan daarin, en gaan wij de geschiedenis van onzen pseudo-Aladdin na. — Ook hem bracht de lamp goud, maar anders dan bij den echten, slechts een klein beetje. Schoolmeestersstudie loont niet veel.

Maar dat was de schuld van de lamp niet. Die bracht precies wat de jongen gevraagd had, en zij zou het zeker ook gedaan hebben, wanneer hij zooals Aladdin, een paleis had gevraagd, en een prinses, en gouden en zilveren schotels, en slaven en juweelen...

146