De lamp van den meester

heeft zich met één stap mijlenver uit de buitenwereld verwijderd; hij is in een kloosterachtige afzondering getreden, waar een andere geest, een andere orde, waar strenge, eigen wetten heerschen en alleen inge-wijden geduld kunnen worden.

En de oude, eerbiedwaardige patriarch die er heerscht, en die, — anders dan sommige zijner colle-ga’s, welke een zwarte, zijden, boerenpet hebben ver-kozen, — een fluweelen kalotje draagt (want het kan er tochten en je hebt zóó kou op je hoofd te pakken als je van 't eene lokaal naar ^,t andere gaat!); de oude, eerwaarde patriarch pleegt dan ook zulk een strenge controle over den drempel te houden, dat het in de heele buurt bekend is: in zijn school komt niemand die er niet hoort, ooit verder dan de schoolmat. Zoo blijven de twee werelden streng gescheiden.

Ja, maar de vrouw van den meester is er nu toch ook bijgekomen. Zij is ingelijfd. Zij hoort voortaan bij dat schoolwereld je. Zij en haar huis, haar wonder-nieuwe, wonder-intieme intérieur .,,

Hoe is het mogelijk, dat dat zoo lief is en men nooit uitverbaasd raakt? De meester en zij zijn net twee kinderen, die ronddolen in een vreemd land, waar alles even mooi en wonderlijk en belangwekkend is, en toch tegelijk het allereigenste, dat men maar be-zitten kan. Nooit hebben zij zoo iets eigens gehad, dat zoo heelemaal van hen was, en 't is ook niet waar, zij zijn in geen vreemd land: zij zijn koningen, die hun eigen paleis bewonen, dat zij naar welbehagen hebben ingericht en bekleed en versierd met alle meubelen en lappen en tinten en kleuren en comfort, die hun eigen souvereine smaak hun maar voorschreef (en de toe-stand van de schatkist toeliet!); en al is het dan maar een woninkje op de derde verdieping, iedereen die boven komt voelt het toch: ja, het is waarlijk een pa

18