De lamp van den meester

Aan den beeldenstorm in Gerrie's ziel ontkwam niet veel ...

Het was verdrietig voor die het zagen...

De meester en zijn vrouw hadden er moeite mee, erge moeite ..,    /־ זי׳

״ ... adieu veau, vache, cochon, couvée .. .״

Daar lag de pot met melk over den grond; en Per-rette aan 't huilen ... !

Afstudeeren? Daar was geen gooien met de muts meer naar! Hij had wel wat anders te doen. Het leven stormde met nieuw werk, met nieuw denken, met nieuwe eischen op hem af!

Ja, zij hadden er moeite mee; maar zij gaven hem toch niet verloren ...

Want zij weten wel heel goed, dat men een men-schenleven niet beoordeelen mag naar uiterlijke feiten, en dat de meester zijn trots en vreugde aan een oud-leerling gerust behouden kan, wanneer de innerlijke waarden maar in orde zijn, ja juist wanneer die in orde zijn! En al werd Gerrie dan geen professor, iets anders werd hij toch wel: een eerlijk, diep-overtuigd mensch, een vurig strijder voor zijn ideaal, dapper en te goeder trouw en zonder terughouding. Is dat niet evenzeer een mooi schouwspel, al is het dan iets an-ders, dan waar wij de entrée van onze belangstellende verwachting voor betaald hebben? — Hij werd de meest oprechte, naïefste vechtersbaas die je maar be-denken kunt; een driedubbel-overgehaalde bolsjewiek!

Maar hier begint de toeschouwer onrustig te wor-den. Hij wil uit de tent... Hij trekt den mantel van zijn gereserveerdheid dicht om zich heen en herinnert zich nog bijtijds, — vóór zijn sympathie hem de baas wordt, — dat dit schouwspel hèm niet convenieert, dat hij daar tégen, dat hij om den dood geen bolsjewiek is.... !

En wat dat betreft kan ik hem geruststellen: ik ben 134