De lamp van den meester

je hoofdacte nog niet eens ,.. ! Zou je niet liever..," En Gerrie begon te studeeren, — van vischjes, en planten, en cellen,,. Daar kun je wel doctor in wor-den .,. Maar dat was het minste: Gerrie was in zijn element, en daar ging het maar om. Hij was zoo lekker als kip, met zijn lange wieren, zijn cellen, met al zijn nieuwe kennis die op oude belangstelling lustig voort kon bloeien ,..

En nu denkt de lezer natuurlijk dat het zoo doorgaat en Gerrie professor is geworden, — Want de lezer calculeert naar de gegevens die hij heeft.

Maar ik zei het reeds: de werkelijkheid heeft er al-tijd meer! — Zeker: als de phasen van ״werkman", ״onderwijzer", ״leeraar” zoovele stadia waren geweest van zijn werkelijken ontwikkelingsgang, waarom zou hij dan in die richting niet zijn voortgegaan? Maar het waren slechts de uiterlijke teekenen van een innerlijke ontwikkeling, en deze was de primaire.

Er was namelijk niet alleen Gerrie: er was ook nog een maatschappij. Een wordende, worstelende, veran-derende maatschappij. En diezelfde Gerrie, die op een gegeven oogenblik zijn ouders had ontdekt, en een poos later zichzelven, moest, als hij nog verder ont-waakte, ook die kokende, ziedende maatschappij om zich heen bemerken, met haar stroomingen en stuwin-gen en deiningen ...

Toen had hij voor hij ^,t wist, den slag van den molen beet; binnen een minimum van tijd had de bolsjewis-tische koorts hem te pakken... Daar helpt geen dok-teren aan, vooral niet, wanneer je zooals Gerrie, van huis uit den aanleg meebrengt. In zijn stoere familie had de Opstandeling slechts geslapen..,

... En het professoraat? Ja, toen was het naar den duivel met het professoraat, met alle overgeleverde gezag, met alle wetenschap die van autoriteiten kwam...

133