De lamp van den meester

gegaan was, Hij wist dat er meer dan werken, dat er leeren in hem zat.

En toen hij, na heel veel van de wereld gezien te hebben, zich op een gegeven oogenblik terugvond in het hospitaal van een zuidelijke stad, ziek naar het lichaam, maar meer nog naar den geest, door een moor-dend heimwee, dat hem geen rust liet (als ^,t ons slecht gaat, krijgen we altijd heimwee!), toen was zijn besluit genomen.

Arm als een kerkrot, — want de steen die rolt ver-gaart geen mos_״ — ging hij zoodra hij weer gaan kon, naar den consul. Die moeten je reisgeld geven, als je

naar huis wil En zoo kwam hij op een schoen en een

slof terug, zooals je dan in het vaderland terugkomt: van binnen en van buiten caduuc, als een schip dat opgekalefaterd moet worden; maar je hebt je zeewaar-digheid getoond.

Doch toen hij weer de lekkere weilanden rook, en de wilgjes aan de slooten zag, en de wije, wije verten, de groote wolkenluchten waar de kerktorentjes in op-spitsen en de windmolens vroolijk tegen gesticuleeren; toen hij overal om zich heen weer Hollandsch hoorde praten en zijn beenen onder zijn moeders tafel mocht steken, toen was ons Gerrie gauw genoeg weer de man, En toen duurde het niet lang, of Gerrie nam zijn bee-nen op, en stapte naar zijn ouden meester.

״Ja, ik wou maar onderwijzer worden״. Dat lag, van de studeer der ij, het dichtst voor de hand, en de mensch imiteert graag wat hem sympathiek is,

De meester schrok er compleet van! ״Maar jongen, wat haal je in je hoofd,,, !״

Zijn vrouw zette zich op haar gemak, als bij een voorstelling. Dat was juist een kolfje naar haar hand, zoo’n geval van initiatief en durf en psychologische revolutie. Ja, zij had altijd wel fiducie in het appel-kopje gehad, en daar zij toch de verantwoordelijkheid

130